Vocazioaren lehen etxea: familia
Vocazio oro etxean hasten da. Ez seminario batean, ez konbentu batean, baizik eta otoitz egiten, maite eta zerbitzatzen duen familiaren beroan.
Han ikasten da “bai” esaten, norbere gainetik begiratzen eta bizitza handi egiten dela ematen denean.
-
Familia da bihotzaren lehen seminarioa.
-
Non Jainkoarekin modu naturalean hitz egiten irakasten den.
-
Non fedea ez den teoria bat, baizik eta bizitza partekatua ikasten den.
Komunitatea: deiaren hazia
Inork ez du bakarrik discernitzen.
Parrokia-komunitatea, taldea, mugimendua—fedeak esperientzia bizia den lekuak dira.
Han zure dohaiak deskubritzen dituzu, kezka partekatzen eta benetako entrega ereduen aurkikuntza egiten duzu.
👉 Komunitateak ez du Jainkoaren ahotsa ordezkatzen, baina laguntzen du haren ezagutzen.
👉 Acompaña, animatzen du, sostengatzen… eta otoitz egiten du.
"> Vocazioengatik otoitz egiten duen komunitateak, horiek sortzen laguntzen du.
Vocazioen Eliza
Familia eta komunitateak behar ditugu bere vocazioa pozaz bizitzen, jada lekukotza dela jakinik.
Emazte eta senar bat norabidean bizi direnean, apaiz batek pasioz zerbitzatzen duenean, erregina batek fedez irribarre egiten duenean, beren bizitzarekin predikatzen ari dira.
Vocazioak gure ingurunetan eztanda egiteko
Vocazioa ez da gaia atzo nalegia edo “besteentzat” bakarrik.
Kristau bakoitzaren abentura handiagoa da: Jainkoak nola nahi duen mundua zure bidez maitatzen asmatu.
🌾 Gurasoak, katekesistak, apaizak, lagunak…
Hitz egin dezagun vocazioaz naturalki.
Begiratu gure gazteei fede begiradaz:
"> “Mutil honek apaiz ona izango litzateke.”
“Neska hark bihotz handia du zerbitzatzeko.”
Eta ez pentsatu soilik: otoitz egin dezagun haien alde.
Otoitz bakoitza da ale bat Jainkoaren eremuan.